Gemeentelijke Kunstaankopen

Yael Bartana, Tashlikh (Cast Off) (2017)

De film ontleent haar titel aan de Joodse gewoonte om brood in een rivier te gooien als een symbolische daad om in het reine te komen met aangedane of begane zonden. Bartana nodigde hiervoor slachtoffers en daders uit van de Holocaust, Armeense genocide en etnische zuiveringen in Soedan en Eritrea en laat zien dat identiteit steeds opnieuw wordt gedefinieerd door veranderende omstandigheden en de interactie met anderen.

Verena Blok, Robota (2018)

Blok volgde twee jonge Poolse migranten in Nederland, onderwijl met hen discussiërend over migratie, thuishoren en nationale identiteit. Hun overtuigingen ontkrachten het cliché van de arbeidsmigrant als een slachtoffer van nationalistische regeringen; ze steunen hetzelfde xenofobe beleid dat hun vrijheden beperkt. Zo illustreren ze het paradoxale karakter van de rechtse regering van Polen, die vijandig staat tegenover de Europese Unie terwijl ze er tegelijkertijd van profiteert, en die immigranten zwartmaakt, ook al hebben haar eigen burgers baat bij open grenzen.

Kate Cooper, Infection Drivers (2018)

Coopers video toont een lichaam dat met zichzelf in conflict is. In dit werk draagt een computergegenereerde vrouw een doorschijnend pak dat opblaast en weer leegloopt, en zo overdreven gender-stereotyperingen over lichamen oproept. Door het gebruik van CGI bevraagt de kunstenaar ook gevestigde opvattingen over de beperkingen van het lichaam. Begeleid door indringende muziekscore wordt haar avatar moe en ziek, bloedt en kneust.

Danielle Dean, True Red Ruin (Elmina Castle) (2016-2017)

Dean verdiept zich in haar werk in de manier waarop mediatechnologie en reclame-beeldtaal de lijn van de kolonisatie voortzetten hoe die probeert raciale groepen te beïnvloeden. True Red Ruin (Elmina Castle) handelt over het door de Portugezen gebouwde kasteel in Ghana, later door de Hollanders gebruikt voor de slavenhandel. De ruïne is nu een pelgrimsoord voor mensen van Afrikaanse afkomst op zoek naar hun voorouderlijk verleden. Dean verbindt het met een sociale-woningbouw-project in een van oudsher zwarte wijk in Houston.

Deniz Eroglu, Baba Diptych (2016)

In Baba Diptych speelt Eroglu beeld voor beeld een zelfgeschoten home video uit 1996 na, waarin zijn Turkse vader druk in de weer is kebab te bereiden voor klanten. De identiteiten van de eerste- en tweede generatie immigrant smelten in dit werk op een verwarrende manier samen. Eroglu’s onderzoek naar zijn familie geeft inzicht in de culturele positie van immigranten en hun kinderen, die vaak het gevoel wordt gegeven tegelijkertijd binnen en buiten de dominante cultuur te staan in het land waar ze wonen.

Jort van der Laan, Neither Of Us Is Powerless (2018)

Van de Laans filmde dit werk tijdens vluchten tussen Nederland en het Verenigd Koninkrijk, en onderzoekt het vliegveld als een extraterritoriale ruimte waar beweging wordt gemonitord en gecontroleerd. Bij de film maakte Van der Laan een lexicon samengesteld uit woorden en zinnen uit reclames, exclusieve airportlounges en shopping brochures. Het werk geeft een andere kijk op de manier waarop taal van invloed is op de lichamelijke en ruimtelijke ervaring.

Basir Mahmood, Monument of Arrival and Return (2016)

Mahmood filmde een groep dragers uit zijn thuisland Pakistan op het station van Lahore. Vanuit Amsterdam stuurde hij de crew instructies en ontving later het beeldmateriaal. Het contrast tussen deze productie, ontstaan dankzij grote mobiliteit en snelle communicatie over grote afstanden, en de realiteit van zijn subjecten, werkend in omstandigheden die de laatste honderd jaar weinig zijn veranderd, is groot. De kunstenaar zelf is mobiel, de dragers bewegen, maar gaan nergens naartoe.

Michele Rizzo, HIGHER xtn. (2018)

Choreograaf Rizzo verkent in HIGHER xtn. de nachtclub als plek van gemeenschapsvorming en zelfexpressie, met het repetitieve ritme van techno-muziek, die een ervaring van trance of flow in het lichaam kan veroorzaken, en de danser tijdelijk van zichzelf los kan maken. De clubcultuur, een veilige plek voor gemarginaliseerde groepen, geeft ruimte aan nieuwe vormen van publieke intimiteit tussen mensen met zeer verschillende achtergronden, terwijl die ook hun eigen identiteit verkennen. HIGHER xtn. werd de afgelopen maand uitgevoerd in een aantal drukbezochte performances in het Stedelijk.