In memoriam

Mignot wierp zich al snel na haar aantreden op als pleitbezorger van de videokunst en andere time based arts. Videokunst was in die tijd nog volstrekt niet geaccepteerd binnen de beeldende kunst, zeker niet in de grote musea. In het Stedelijk werd begin jaren zeventig slechts sporadisch video aangekocht en getoond. Pas met de komst van Mignot kreeg het beleid op het terrein van de time based arts werkelijk vorm. Tegen de stroom in legde zij een belangrijke collectie videokunst aan en organiseerde zij diverse spraakmakende tentoonstellingen. Zo bouwde zij gestaag aan de museale emancipatie en reputatie van de nieuwe media. Tot de eerste videowerken die Mignot het museum binnenbracht behoren de tapes van Bruce Nauman en Vito Acconci.

De ontmoeting met de Koreaanse videokunstenaar Nam June Paik in de tweede helft van de jaren zeventig was bepalend voor haar visie over video in relatie tot televisie. En voor de mogelijkheden van ruimtelijke installatie van video in de voor schilder- en beeldhouwkunst ontworpen museumzalen. In 1979 organiseerde Mignot de grote tentoonstelling Nam June Paik – muziek, fluxus, video. Tijdens die tentoonstelling werd het werk TV Buddha (1974) van Paik aangekocht, een boeddhabeeld dat in een gesloten circuit via een videocamera voor zijn eigen beeltenis mediteert. Het behoort nu tot de iconische werken uit de collectie van het museum. Binnen het Stedelijk deed Mignot ook veel voor een andere vorm van time based arts: de performance. Zo realiseerde zij een omvangrijk programma van live performances, happenings en videoregistraties van zulke gebeurtenissen in de tentoonstelling ’60 ’80 Attitudes, Concepts, Images (1982). Men kon er performances en happenings bijwonen van onder meer Simone Forti en Charlemagne Palestine, Nan Hoover, Joan Jonas, Ulrike Rosenbach, Pauline de Groot en Robert Whitman. Belangrijke door Mignot geïnitieerde thematentoonstellingen zijn Het Lumineuze Beeld (1984) en The Arts for Television (1987). Daarnaast realiseerde zij soloprojecten met videopioniers als Dennis Oppenheim, Ger van Elk, Nan Hoover, Joan Jonas en Gerry Schum. Ook maakte zij tentoonstellingen met Ulay/Marina Abramović, Gary Hill, Bill Viola, Brian Eno en Gerald van der Kaap.

Mignots conservatorschap kwam niet alleen tot uiting in het verzamelen en het maken van tentoonstellingen, maar ook in het beheer van de collectie. Zo heeft er in 2006 een complex project plaatsgevonden waarbij twee uitgebreide installaties van de Amerikaanse kunstenaar Joan Jonas zijn onderzocht op een aantal museale beheers-aspecten zoals: volledig registratie van de onderdelen, het vastleggen van de gewenste installatie en conservering. Dorines rol hierin was belangrijk vanwege haar grote kennis van het werk en haar vriendschap met Joan Jonas.

In de jaren negentig breidde zij haar belangstellingsgebied uit en was zij betrokken bij tentoonstellingen van onder anderen Jeff Koons en Sigmar Polke. Haar laatste tentoonstelling was in het tijdelijke Stedelijk Museum CS: Vito Hannibal Acconci Studio – Word / Action / Architecture (2005-2006). De cirkel was rond: met Acconci had zij al in 1978 de tentoonstelling Headlines & Images gemaakt. Ter gelegenheid van de tentoonstelling schonk de kunstenaar een aantal vroege video’s aan het Stedelijk.

Dorine Mignot heeft een eigenzinnig stempel op het museum gedrukt. Niet alleen als conservator, maar ook als lid en voorzitter van de Ondernemingsraad. Met name in de periode 1998 - 2006 speelden er zaken als de besluitvorming over renovatie en nieuwbouw van het museum, de verzelfstandiging en een grote reorganisatie die de mogelijk bood om een aantal kwetsbare museale taken beter in de organisatie te integreren. Dorine heeft zich hier samen met andere OR-leden en collega’s onvermoeibaar voor ingezet.

Directie en medewerkers van het Stedelijk Museum zijn haar zeer dankbaar voor haar grote en veelzijdige bijdrage.

Martijn van Nieuwenhuyzen, conservator, Stedelijk Museum Amsterdam