Here is Ulay with

objects and people, begint 2021 met dit citaat dat oorspronkelijk aan Plato2 is toegeschreven, maar dat vaak opnieuw wordt ingekaderd en gebruikt in hedendaagse theorie, ontwerp en architectuur. Voor het derde hoofdstuk van Here is Ulay with onderzoekt Lotte Reimann niet alleen een symbolisch en generiek aspect van deze uitspraak, maar ook de letterlijke kant ervan. Haar nieuwe film, objects and people wordt een week lang in een speciaal formaat online gepresenteerd en verkent het fenomeen Objectum Sexuality (OS), een 'vrouwelijke fetisj’ waarin protagonisten romantische liefdesrelaties aangaan met objecten. Dit fenomeen werd door de westerse culturele geschiedenis en psychologie in de afgelopen eeuw als onbestaande beschouwd. OS roept belangrijke vragen op met betrekking tot onze duale benadering van het leven die de mens verdeelt in lichaam en geest, en de rest van de wereld in natuur en cultuur. Ter voorbereiding heeft Reimann gesproken met vrouwen die OS beoefenen en haar film toont archiefbeelden van zeer begeerde objecten. Reimanns filmische tempo en soundscape zorgen ervoor dat een proces van een dieper en meer empathisch begrip van deze liefde zich ontvouwt.

Ulay's eigen begrip van objecten en materialen als ‘energieladen’, zijn betrokkenheid bij spiritualisme en zijn ‘vloeiende’ perceptie van gender zijn hierbij een aanknopingspunt. Hoewel dit bewustzijn in zijn hele werk aanwezig is, wordt het een vereiste in Positive Zero, 1983, een klankvoorstelling voor een theaterpodium, gemaakt samen met Marina Abramović, waarin geluid, kleuren en objecten animistische waarden worden toegekend. Positive Zero werd driemaal uitgevoerd tijdens het Holland Festival in 1983 in podia door heel Nederland. Het signaleert een overgang in het gezamenlijke werk van de kunstenaars naar een meer holistisch begrip van lichaam / geest / ziel zoals gevonden in het Tibetaans boeddhisme en aanverwante kosmogenieën.

Over Lotte Reimann

Lotte Reimann studeerde beeldende kunst met een voorliefde voor fotografische afbeeldingen. Haar werk geeft inzicht in persoonlijke werelden en laat ruimte voor haar eigen artistieke perspectief. Gevonden en eigen afbeeldingen, teksten en geluiden sluiten gemakkelijk aan op open verhaallijnen. Deze fragmentarische verhalen raken aan bestaande machtsstructuren, bijvoorbeeld tussen auteur en onderwerp. Het 'erotische' lichaam in de 'moderne' samenleving en het archief als controversieel instrument voor zowel begrip als autorisatie zijn Lotte’s terugkerende onderzoeksonderwerpen. Door samen te werken met de zogenaamde 'andere', sluit haar werk ook indirect aan op postkoloniale theorie. De verhalen en personages glinsteren in dubbelzinnigheid en onverklaarbaarheid. Het zijn verhalen die zijn ontworpen om verduidelijking te ontwijken en definitieve verklaringen te vermijden, stereotypen af te werpen en conventionele analyse uit te dagen. Lotte’s werken zijn internationaal vertoond en besproken in de Europa en de VS.

In 2017/18 ontving Reimann het AFK 3Package Deal stipendium met steun en begeleiding van de AFK Visual Arts Coalition, gevormd tussen de Gerrit Rietveld Academie, Foam en de Appel.