LIVESTREAM:

Grote maatschappelijke onderwerpen, zoals de strijd tegen institutioneel racisme en voor klimaatrechtvaardigheid, vragen om actie en maatregelingen die binnen de huidige democratie te weinig vorm krijgen. Kunstenaars organiseren protesten, ze ontwikkelen rechten voor de natuur, creëren een internationaal gerechtshof voor klimaatmisdaden, experimenteren met democratische modellen van zelfbestuur en werken zo aan een wereld waarin meerdere werelden passen.

Hoe wordt er vanuit de kunstwereld gekeken naar de democratie? Wat is er nodig om de democratie te hervormen zodat institutioneel racisme en klimaatrechtvaardigheid aangepakt kunnen worden? En wat is de rol van kunstenaars in deze strijd voor gelijke rechten en gelijke kansen, voor de mogelijkheid van überhaupt een gezamenlijke toekomst?

Verkiezingen zijn niet genoeg! presenteert enkele uiteenlopende kunstpraktijken die de huidige vormen van volksvertegenwoordiging in een kritisch daglicht plaatsen, dan wel aanvullen en versterken, vanuit de overtuiging dat ook kunstenaars een bijdrage leveren aan grote maatschappelijke uitdagingen. De kunstenaars bespreken urgente kwesties die voor hen van belang zijn, maar ook voor iedereen die wil dat de democratie beter opgewassen is tegen de grote kwesties van de eenentwintigste eeuw.

De assembly is samengesteld door Joram Kraaijeveld (onderzoeksredacteur bij Metropolis M) in gesprek met Domeniek Ruyters (hoofdredacteur Metropolis M) en Britte Sloothaak (curator Stedelijk Museum).

GASTEN

Sarafina Paulina Bonita van Ast (die/diens) is een queer, Nederlands-Surinaamse, non-binaire performancekunstenaar die werkt met geluid en tekst. Sarafina creëert performances en poëzie vanuit een intersectionele benadering die zich richt op de ervaring van Otherness. In hun werk bevraagd Sarafina de constructie van gender, het verschil tussen de waargenomen en geconstrueerde vrouwelijkheid en mannelijkheid, en de invloed van religie en erfgoed. Sarafina geloofd dat door kunst te maken belangrijke verhalen worden verteld, gemeenschappen worden opgetild en vreugde wordt gedeeld.

Teresa Borasino is beeldend kunstenaar en activist. Haar werk richt zich op de klimaatcrisis door middel van verschillende media, zoals performance, installatie, grafisch ontwerp, en burgerlijke ongehoorzaamheid. Ze werkt vaak samen met andere kunstenaars, architecten, academici en activisten om nieuwe synergiën te ontwikkelen tussen kunst en directe actie. Ze is medeoprichter van Fossil Free Culture NL. Fossil Free Culture NL is een collectief van kunstenaars en activisten die werken op het snijvlak van kunst en klimaatactivisme. Haar doel is om de olie- en gassponsoring van culturele instellingen te beëindigen.

Quinsy Gario is een beeldend en performance kunstenaar afkomstig van de Caribische eilanden die de Nederlandse kolonisatie gemeen hebben. Hij richt zich op het dekoloniale herinneren en de acties die dat herinneren teweeg kan brengen. Zijn bekendste werk, Zwarte Piet Is Racisme (2011-2012), bekritiseerde de algemene kennis rond de racistische Nederlandse figuur en praktijk van Zwarte Piet, en bracht later de institutionele overheidssteun aan het licht die de figuur in Nederland in leven houdt. Hij heeft een academische achtergrond in mediastudies, genderstudies en postkoloniale studies, is afgestudeerd bij de Master Artistic Research van de KABK in Den Haag en was een terugkerend deelnemer aan de Black Europe Body Politics conferentie reeks. Quinsy Gario staat voor de komende verkiezingen op de kieslijst, om binnen het parlement naar verandering te streven.

Harpo ’t Hart is curator, geluidsontwerper en geluidskunstenaar. Met zijn werk bevraagt hij de manier waarop we naar de wereld luisteren. Want hoe moeten we luisteren naar onze snel veranderende wereld? Een wereld van klimaatverandering, een wereld waarin elektronische apparaten naar óns luisteren. Daarom onderzoekt Harpo de mogelijkheden van een muziek die niet om de mens draait: een concert der dingen. Harpo is vanaf 2017 betrokken bij het Parlement van de Dingen en Ambassade van de Noordzee en vanaf 2019 is hij verantwoordelijk voor de programmalijn verbeelding. De zee en het leven in de zee is van zichzelf. Vanuit dit uitgangspunt is de Ambassade van de Noordzee in 2018 opgericht. Hier krijgen de dingen, planten, dieren en mensen in en rond de Noordzee een stem. De meest prangende ecologische en technologische vraagstukken van vandaag zijn grens-, individu- en soort overschrijdend. Toch benaderen we deze problemen nog altijd grotendeels vanuit de natiestaat. Zo is er de grootste massaextinctie gaande sinds 65 miljoen jaar, maar welk land voelt zich hier verantwoordelijk voor? Het probleem is dat de natiestaten aan elkaar verantwoording schuldig zijn, maar niet aan het niet-menselijke leven. De Ambassade van de Noordzee stelt dat er een representatiecrisis in de democratie gaande is: het niet-menselijke leven wordt niet voldoende effectief vertegenwoordigd, net als het leven van toekomstige mensen en niet-mensen.

Caitlin Schaap is zangeres en een van de kernleden van Kick Out Zwarte Piet (KOZP). Ze spant zich in voor projecten en acties rond (inter)nationale sociale verandering. Samen met KOZP organiseerde ze onder meer Black Lives Matters-demonstraties, campagnes tegen blackface, en gesprekken over antiracismebeleid met overheidsorganisaties en andere instituten.

Jonas Staal is een Nederlandse beeldend kunstenaar wiens werk zich bezighoudt met de relatie tussen kunst, propaganda en democratie. Zijn werk manifesteert zich internationaal in de vorm van interventies in de publieke ruimte, tentoonstellingen, lezingen en publicaties. Hij is de oprichter van de artistieke en politieke organisatie New World Summit (2012-lopend) en de campagne New Unions (2016-2019). Met BAK, basis voor actuele kunst, Utrecht was hij medeoprichter van de New World Academy (2013-16), met Florian Malzacher leidt hij momenteel het utopische trainingskamp Training for the Future (2018-doorlopend) en met Laure Prouvost is hij mede beheerder van de Obscure Union. Recentelijk publiceerde hij Propaganda Art in the 21st Century (The MIT Press, 2019). Hij woont en werkt in Rotterdam en Athene.

Simone Zeefuik is een Afro-Nederlandse, in Amsterdam-Bijlmer gevestigde schrijver, cultureel programmeur en organisator. Haar werk draait om representatie, alledaagsheid, inclusiviteit en sociale gerechtigheid. Ze richt zich op verbeelding als toegang, vreugde, de (de)spektakelisering van Zwartzijn, digitale archieven en bewegingen tegen het illegaliseren van de zogenaamde ongedocumenteerde leden van de Afro-Nederlandse gemeenschappen. Ze is programmeur bij het Amsterdamse Bijlmer Parktheater, docent bij Zawdie Sandvliet's Afro-Dutch Studies en gemberthee criticus. Samen met Richard Kofi (haar collega-programmeur bij het Amsterdamse Bijlmer Parktheater) heeft ze de podcast Project Wiaspora opgezet en host ze deze. Van 2021-2023 is Zeefuik hoofd van de tijdelijke master Blacker Blackness aan het Amsterdamse Sandberg Instituut, waar ze ook gastdocent is. Haar MA-programma richt zich op verbeelding als een methode om representaties van Zwartzijn in kunst en design te dekoloniseren, decoderen en bevrijden. Andere projecten en digitale archieven die ze initieerde: Literair platform RE:Definition (2008 - 2013), #RewriteTheInstitute , Blaccupy en de Topple Dem Statues-workshop serie. Mede-initiatiefnemer: #UndocumentedNL, #DecolonizeTheMuseum en sprekersplatform Soapbox (2010-2012).