Kate Cooper
Profiel
Profiel — 23 nov 2018
In haar video- en fotografisch werk verkent Kate Cooper hoe computergegenereerde beelden het onderscheid tussen subject en object problematiseren. Doordat ze het idee destabiliseren dat afbeeldingen een werkelijkheid buiten hun beeldkaders vertegenwoordigen, bevinden deze beelden zich in een subtiel grensgebied tussen fictie en realiteit. Waar haar eerdere werk vooral was gericht op de afbeelding van vrouwen in reclame en populaire cultuur, presenteert Coopers video Infection Drivers (2018) een lichaam dat met zichzelf in conflict is. In dit werk draagt een computergegenereerde vrouw een doorschijnend pak dat opblaast en weer leegloopt, en zo overdreven gender-stereotyperingen over lichamen oproept. Door het gebruik van CGI (computer-generated imagery) bevraagt de kunstenaar ook gevestigde opvattingen over de beperkingen van het lichaam. Haar avatar wordt moe en ziek, bloedt en kneust. Hoewel CGI voornamelijk wordt toegepast in commerciële producties, suggereert Cooper dat het de cultuur in bredere zin infiltreert zoals een virus een nietsvermoedend gastlichaam binnenvalt en bezet.
Infection Drivers onderzoekt hoe beelden autonoom kunnen gaan fungeren wanneer ze losgekoppeld raken van hun bedoelde gebruiksfunctie. Ook speculeert Cooper over manieren waarop kapitalistische vormen van beeldproductie kunnen worden overgenomen en ingezet als wapens tegen uitbuitende arbeid. Dit doet ze door te vragen of deze digitale lichamen onze plaats zouden kunnen innemen, waardoor we bepaalde vormen van abstracte arbeid zouden kunnen weigeren. Ze is met name geïnteresseerd in de ‘heilige plekken’ van het lichaam – kwetsbare gebieden zoals het centraal zenuwsysteem, waar medicatie niet gemakkelijk komt. Door het idee van een contrast tussen een ‘natuurlijk’ lichaam en ‘door mensen gecreëerde’ media uit balans te brengen, roept Infection Drivers de vraag op of digitale technologieën hun eigen heilige plekken zouden kunnen creëren, waar nieuwe vormen van antikapitalistische logica zouden kunnen ontstaan. Tot slot nodigt Cooper ons uit om te overwegen of ‘lichamen’ die door opkomende technologie worden geproduceerd nieuwe vormen van politiek potentieel en zelfzorg zouden kunnen behelzen.
Over de kunstenaar
Kate Cooper (1984, Verenigd Koninkrijk) was onlangs artist-in-residence bij de Rijksakademie van Beeldende Kunsten in Amsterdam en bij de Saari Residentie in Hietamäki, Finland. Haar werk is tentoongesteld op verschillende locaties, waaronder het KW Institute for Contemporary Art, Berlijn; Institute of Contemporary Art, Boston; Tate Modern, Londen; Sonic Acts, Amsterdam; Public Art Fund, New York; International Center of Photography, New York; Serralves Museum, Porto; Frankfurter Kunstverein, Frankfurt; Palais de Tokyo, Parijs; Whitechapel Gallery, Londen; Museum of Modern Art, Warschau; en was te zien op de Riga Photography Biennial en het International Documentary Film Festival Amsterdam.