Isabelle Andriessen

De sculpturen lijken aan een onverklaarbare ziekte te lijden, maar spiegelen de processen waarmee organische en anorganische materie nieuwe vormen van leven laten ontstaan. Aan de hand van Tidal Spill overdenkt Andriessen hoe de wereld er in de verre toekomst uit kan zien als er geen mensen meer zijn, maar alleen nog materialen als plastic, aluminium, rubber en andere kunstmatige, niet-afbreekbare chemicaliën. Ze stelt zich dit landschap voor, vol van de bijproducten van industrie en nijverheid, als een genadeloze vorm van het sublieme.

Bij het maken van haar beelden werkt Andriessen in de meest uiteenlopende media, die elk in een andere relatie tot de tijd en de omgeving staan. Aardse, prehistorische materialen zoals keramiek worden gecombineerd met metalen en industrieel plastic, waardoor haar werk weet uit te stijgen boven de logica van verleden, heden en toekomst. Andriessens beelden pleiten voor een beter begrip van de wisselende en vaak onvoorziene manier waarop de tijd inwerkt op kunstmatige materialen. De kunstenaar vervaagt de grenzen tussen haar werk en de omgeving nog verder door elementen als geur en geluid te introduceren. In dit werk erkent Andriessen dat objecten met recht zelfstandig kunnen functioneren en plaatst ze vraagtekens bij een kunstgeschiedenis waarin de menselijke subjectiviteit centraal staat.