Deniz Eroglu

In zijn video’s figureren uiteenlopende protagonisten, van aan bed gebonden patiënten en melancholieke kluizenaar tot krakers in de Amerikaanse suburbs. Veel van zijn hoofdfiguren leiden een onzeker bestaan aan de rand van de maatschappij. Een ander terugkerend thema in zijn werk is zijn relatie met zijn vader Mustafa, een linkse activist en voormalig acteur die op zijn 21ste het politieke geweld in Turkije ontvluchtte en naar Denemarken emigreerde.

Eroglu’s videoinstallatie Singing Baba & Singing Kebab uit 2015 bestaat uit een amateurvideo van Mustafa die hem toezingt in het Turks, tegenover een clipje waarin de kunstenaar, geanimeerd als een stukje kebab, een Deens lied ten gehore brengt. Deze enscenering wekt de suggestie van een dialoog tussen beide video’s, en Eroglu ziet ze als een liefdesverklaring aan zijn vader die werk vond in een kebabzaak na zijn vlucht uit Turkije. Kebab is een terugkerend motief in het werk van de kunstenaar, omdat het voor een cultureel cliché staat dat door West-Europeanen wordt gebruikt om de Turkse identiteit te vertalen in een product dat je kunt consumeren. In de installatie ontleedt Eroglu de verschillende associaties en vooroordelen die een medewerker van een kebabzaak in het Westen oproept en vraagt zich af hoe zijn vader in dit vak is beland, gezien zijn culturele en politieke achtergrond. Door zijn vader als onderwerp te nemen illustreert Eroglu de mogelijkheden waartussen de eerste versus de tweede generatie immigranten konden en kunnen kiezen, en de sociale omstandigheden waardoor deze groepen anders worden behandeld.

Eroglu werkt veel van deze en soortgelijke thema’s verder uit in zijn video-installatie Baba Diptych uit 2016, waarin hij een amateurvideo uit 1996 afzet tegen een twintig jaar later beeld-voor-beeld nagespeelde versie op precies dezelfde plek. In de eerste video is zijn vader druk aan het werk voor de klanten in de kebabzaak in Skive, de geboortestad van de kunstenaar. Deze video, gemaakt toen Eroglu zelf nog maar net een tiener was, is achteraf gezien dus een van zijn eerste werken, en laat een vertrouwd beeld zien uit zijn puberteit. In de tweede clip keert Eroglu als volwassene terug naar het restaurant en filmt zichzelf op precies dezelfde manier als zijn vader destijds, die inmiddels niet meer in de zaak werkt. Naast elkaar geplaatst hebben de twee video's – opgenomen met dezelfde camera – een wat griezelig effect omdat de kunstenaar al zijn vaders gebaren imiteert en hun persoonlijkheden daardoor lijken samen te vallen. Zelfs Eroglu erkent het verwarrend te vinden hoe sterk ze op elkaar lijken. Volgens hem schuiven in dit werk tijd en levensloop in en over elkaar en creëren ze iets wat hij zelf omschrijft als een eindeloos herhaalde ‘identiteitsvortex’.

Eroglu’s onderzoek naar zijn familie geeft inzicht in de culturele positie van immigranten en hun kinderen, die vaak het gevoel wordt gegeven tegelijkertijd binnen en buiten de dominante cultuur te staan in het land waar ze wonen. In deze twee werken werpt hij een licht op wat er verloren gaat en verandert als we grenzen oversteken, en laat hij zien hoe de culturele identiteit in iedere generatie steeds weer anders uitpakt.

Over de kunstenaar

Deniz Eroglu (geb. 1981, Denemarken) heeft gestudeerd aan de Deense Funen Art Academy in Odense en de Städelschule in Frankfurt. Hij is momenteel artist-in-residence aan de Cité Internationale des Arts in Parijs en was dat eerder aan de Rijksakademie van Beeldende Kunsten in Amsterdam. Zijn werk werd tentoongesteld in de Kunsthallen Brandts, Odense; Il Colorificio, Milaan; Overgaden Institute of Contemporary Art, Kopenhagen; Corridor Project Space, Amsterdam; Kunsthalle Darmstadt; Nordic Contemporary, Parijs; Staatliche Kunsthalle, BadenBaden; Museum für Moderne Kunst, Frankfurt am Main en was ook te zien op de Biënnale van Marrakech in 2012.