Maria­ Lassnig

Maria Lassnig hield zich na haar opleiding aan de Academie van beeldende kunsten in Wenen vanaf 1950 bezig met abstracte kunst. Verschillende bezoeken aan Parijs inspireerden haar tot experimenten met kleur, vorm en informele schilderkunst.

In Wenen kwam ze in contact met monseigneur Otto Mauer, die de Oostenrijkse avant-garde resoluut steunde. Ze sloot zich aan bij de 'Hundsgruppe' (Hondengroep), een afsplitsing van de kunstenaarsorganisatie Art Club, met leden als Arik Brauer, Ernst Fuchs en Arnulf Rainer.

Van 1960 tot 1968 woonde en werkte Lassnig in Parijs. Na zich eerst te hebben toegelegd op 'Strichbilder' – grote schilderijen met vormen die alleen uit gekleurde lijnen bestonden – ging ze later meer figuratief werken. In 1968 verhuisde ze naar New York, waar haar 'body awareness painting' geen bijval vond. Ze reageerde hierop door zich te richten op een realistische vorm van schilderkunst en op animatiefilm. Ze bracht een aantal animatiefilms uit. Lassnigs nalatenschap omvat nog meer films en filmfragmenten, waarvan een selectie te zien is in de tentoonstelling, evenals een aantal notitieboekjes met storyboards van haar films.

In 1974 richtte ze Women/Artist/Filmmakers, Inc.op, samen met enkele andere geëngageerde vrouwelijke (film)kunstenaars, onder wie Martha Edelheit, Carolee Schneemann en Silvianna Goldsmith. In deze jaren toonde ze haar schilderijen en grafische werk voornamelijk in Wenen. Lassnigs vormentaal veranderde herhaaldelijk, maar haar thema’s bleven dezelfde. Terwijl ze zich in haar leitmotif 'body awareness' verdiepte, verkende ze ook thema’s als familie, dood, maatschappijkritische kwesties als de rol van de vrouw in de samenleving, politieke conflicten, technologische vooruitgang en de communicatie tussen mens en dier. Ze maakte niets mooier dan het was en haar werken bevatten vaak veel (zelf)ironie, zoals ook blijkt uit veel van haar titels, zoals Selbstporträt als Playboystuhl en Die neuronale Verschwendung. Wat Lassnig in 1992 zei over haar benadering van tekenen, geldt waarschijnlijk voor al haar kunst: 

“Overdrijving als gewetenskwestie: één stap te ver en dingen worden absurd – iets wat ik niet wenselijk vind. Tijd als gewetenskwestie: hoeveel tijd besteed ik aan een kunstwerk? Iedere tekening is een overwinning op de rusteloosheid van de wereld.”

Vanaf haar benoeming in 1980 als eerste vrouwelijke hoogleraar schilderkunst aan de Hochschule für angewandte Kunst te Wenen, vond Lassnig meer erkenning voor haar werk. In 1988 won ze de Oostenrijkse Staatsprijs en in 2013 de Gouden Leeuw voor Lifetime Achievement op de Biënnale van Venetië. Inmiddels geldt zij internationaal als een van de belangrijkste kunstenaars van de 20e en 21e eeuw.

Publicatie

Bij de tentoonstelling verschijnt de omvangrijke catalogus: Maria Lassnig - Ways of Being. De rijk geïllustreerde publicatie bevat essays van Wolfgang Drechsler, Stefanie Proksch-Weilguni, conservatoren Beatrice von Bormann en Antonia Hoerschelmann, en een biografie door Johanna Ortner van de Maria Lassnig Foundation. De catalogus (208 pag.) wordt uitgegeven door Hirmer Verlag en verschijnt in het Nederlands, Duits en Engels. Verkoopprijs Nederlandse/Engelse editie: €29,50 (paperback).