Voor de Marina Abramović-tentoonstelling geldt een toeslag. Zie Stedelijk.nl/toeslag, ook voor uitzonderingen.

Tentoonstelling — 19 okt 2002 t/m 25 jan 2003

Als er één kunstenaar is bij wie leven en kunst elkaar overlappen, is het wel Tracey Emin. Sinds tien jaar maakt zij op vaak sensationele wijze furore met werk waarin een openhartig autobiografisch element de boventoon voert.

Deze tentoonstelling is een echte testcase, zowel voor de kunstenaar als voor het museum: Is Emins werk ‘museaal’ genoeg? Is het Stedelijk – ook al is het ’t eerste museum ter wereld dat een overzicht van haar oeuvre brengt – ‘te laat’ of moet het juist wachten tot Emin ‘klassiek-modern’ is geworden? Zouden kunstenaars als zij in het nieuwe Stedelijk Museum eerder aan bod komen, of juist later? Zeker is dat nu ook het grote publiek de kans krijgt kennis te nemen van het werk van deze beroemde ‘Young British Artist’. 

Het Stedelijk zet met deze retrospectief, die volgt op de aankoop van een neonwerk van Emin eerder dit jaar, een traditie voort. Dat is de lijn van de Britse kunst, die wel vaker persoonlijke en openhartige trekken heeft. Gilbert & George bijvoorbeeld zijn al sinds jaren ruim vertegenwoordigd in de collectie van het Stedelijk. Het afgelopen decennium werden daar onder meer de geschilderde hartekreten van David Robilliard aan toegevoegd, en onlangs nog de sterk persoonlijk getinte fotografie van Sam Taylor Wood. Emin is in de beeldende kunst vanaf de jaren ‘90 een van de meest beeldbepalende kunstenaars in dit genre. Dat begon met spraakmakende performances waarbij ze zich, onder meer, naakt liet opsluiten om – recht uit het hart – een serie werken te schilderen. De installatie die hieruit voortkwam, Exorcism of the Last Painting I ever made (1997), is in het overzicht opgenomen. Haar jeugd en haar stappen op seksueel gebied komen uitgebreid aan bod in allerlei verschillende werken, waaronder de spraakmakende installatie Everyone I have ever slept with. Het werk bevat de namen van iedereen met wie Emin het bed deelde.

Emins oeuvre is niet los te zien van haar levensloop. Persoonlijke gebeurtenissen verwerkt zij in installaties, performances, videowerken, textiele tekstwerken, neons, prenten, foto’s en tekeningen. Maar Emin is ook de kunstenaar die samen met collega Sarah Lucas in 1993 een tijd lang een winkel runde van zelfgefabriceerde spullen. Later opende ze het Tracey Emin-museum, waarvan ze zelf enig exposant, directeur én suppoost was. Ze stopte ermee toen er te veel kunstacademie-klassen op bezoek kwamen en het steeds verder buiten het ‘gewone’ leven kwam te staan.

Emins aanwezigheid is vooral voelbaar in de acht geëxposeerde videowerken. Ook ligt er een accent op tekstuele werken in de vorm van quilts en neons. Intieme tekeningen met een persoonlijk handschrift verraden haar fascinatie voor Munch en Schiele.

Ten Years Tracey Emin werd vrijdag 18 oktober om 17.00 uur geopend in aanwezigheid van de kunstenaar.

Bij de tentoonstelling verschijnt een Stedelijk Museum Cahier.