Trajal Harrell

Het Stedelijk Museum en Holland Festival presenteren met veel trots het werk van choreograaf en kunstenaar Trajal Harrell, als onderdeel van het jaarlijkse samenwerkingsverband tussen de twee instellingen.

Wat zou er gebeurd zijn als de postmoderne dansers van de befaamde Judson Church in New Yorks West Village in het begin van de jaren 60 waren gaan kijken in de ballrooms van Harlem, de bakermat van voguing? Dat is de prikkelende vraag die ten grondslag ligt aan deze dansvoorstelling van Trajal Harrell. Zijn antwoord is geen historische reconstructie, maar een hedendaagse confrontatie tussen deze twee zo verschillende stijlen die niettemin rond dezelfde tijd en in dezelfde stad ontstonden. Met twee andere dansers schept Harrell een fascinerende dialoog tussen de improviserende, niet-theatrale school van de postmoderne dans en de uitbundige, gestileerde bewegingen van voguing. Een ontmoeting die, 50 jaar na dato, spannende mogelijkheden biedt.

Meer informatie over de kunstenaar

Trajal Harrell heeft als choreograaf zijn basis in New York en is van daaruit internationaal werkzaam in Europa, Azië en Noord- en Zuid-Amerika. Harrell werd op het gebied van de eigentijdse dans gevormd bij gerenommeerde instituten als de Trisha Brown School, het Centre National de la Danse (bij Yvonne Rainer) in Parijs, het City College of San Francisco en de Martha Graham School of Contemporary Dance. Zijn eerste avondvullende stuk ging in 2004 in première bij Danspace New York. Vier jaar later werd zijn Quartet for the end of time (op muziek van Olivier Messiaen) door Time Out New York uitgeroepen tot beste dansproductie 2008.

Ondertussen verdiepte hij zich in de Voguing ballroom scene: de sensuele danspastiche op de chic van de modewereld die in de vroege jaren 80 ontstond bij homoseksuelen en transseksuelen van vooral afro- en latino-origine. Hij studeerde deze dansvorm en whacking bij meesters Andie Burnett en Lasseindra Ninja. Hij verwerkte deze ontdekkingstocht vanaf 2009 in de serie Twenty Looks or Paris is Burning at The Judson Church. De Judson Church was de plek waar eveneens in de jaren 60 een groep danspioniers (Trisha Brown, Lucinda Childs en Steve Paxton en vele anderen) de concepten van de postmoderne dans uitwerkten. De serie is opgezet als een ontmoeting tussen deze vroegmoderne dans en voguing. Harrell maakte zes afleveringen van verschillende lengte. Het eerste deel ging in 2009 in première in het New Museum in New York en werd uitgeroepen tot een van de beste stukken van dat jaar. (M)imosa is de medium-aflevering die hij maakte samen met Cecilia Bengolea, Francois Chaignaud en Marlene Freitas. Antigone Sr., de large-aflevering, won in 2012 de Bessie Award voor de beste productie. Twenty Looks….. (XS) ging in 2011 in première in The Kitchen in New York, en Twenty Looks…. (JR) in de Ménagerie de Verre in Parijs. De laatste aflevering was Judson Church is Ringing in Harlem (Made-to-Measure) / Twenty Looks or Paris is Burning at The Judson Church (M2M), die in het najaar van 2012 in première ging en onder andere in Performance Space 1 (PS1) in Brooklyn werd getoond.

Het is momenteel populair om beeldende kunst bij dans te betrekken, maar Harrell heeft altijd al zijn werk gepresenteerd in musea en galerieën. Tegelijkertijd is hij stevig geworteld gebleven in de danswereld, en met zijn voorstellingen op traditionele danspodia en de bejubelde onderzoeksprojecten die hij zelf uitvoerde of coördineerde, geldt Harrell sinds jaar en dag als een groot pleitbezorger van hedendaagse dans. In New York en de Verenigde Staten was zijn werk te zien op danspodia en andere locaties als New York Live Arts, The Kitchen, Danspace Project, Dance Theater Workshop (DTW), Performance Space 122 (PS122) en op vele colleges en universiteiten. Internationaal werd zijn werk uitgevoerd op een groot aantal belangrijke festivals. Instellingen voor beeldende kunst waar zijn werk te zien was, zijn onder meer ICA Boston, Performa Biennial, Third Streaming Gallery, het New Museum of Contemporary Art, het Bronx Museum of the Arts en Art Basel-Miami Beach.

In 2013 presenteerde Harrell werk in het Museum of Modern Art (MoMA) en MoMA PS1. Hij is de eerste choreograaf die van Associate Curator of Performance Jenny Schlenzka een opdracht kreeg voor nieuw werk in het museum. Harrell werkt momenteel aan een nieuwe reeks getiteld Performing Histories: Live Artworks Examining the Past, waarin hij vanuit de theoretische praxis van voguing een verkenning onderneemt naar butohdans. Het eerste werk dat in dit kader tot stand kwam was Used, Abused, and Hung Out to Dry, dat in februari 2013 in première ging.

Credits

Choreografie: Trajal Harrell
Dans: Trajal Harrell, Thibault Lac, Ondrej Vidlar
Kostuumontwerp: complexgeometries
Geluidsontwerp: Trajal Harrell
Internationale distributie & productie: Key Performance
Coproductie: Tanz im August, Danspace Project for Platform 2012: Judson@50, MoMA PS1, Hebbel am Ufer

In opdracht van: MoMA’s Wallis Annenberg Fund for Innovation in Contemporary Art through the Annenberg Foundation and by ‘Danspace Project’s 2012–2013 Commissioning Initiative, which receives major support from The Andrew W. Mellon Foundation